კახაბერ ვლადიმერის ძე დემეტრაშვილი დავიბადე 1970 წლის 10 იანვარს ქ. თბილისში. ჩემი საცხოვრებელი ადგილია ქ. თბილისი, ვაშლიჯვრის დასახლება, მუხრან მაჭავარიანის ქუჩა № 28, ბინა 10. ვარ დაოჯახებული. მყავს მეუღლე - ნინო ვაჟას ასული ცოტაძე - № 158-ე საჯარო სკოლის დირექტორის მოადგილე (დაბადებული 1975 წლის 10 იანვარს); შვილი - დაჩი კახაბერის ძე დემეტრაშვილი (დაბადებული 2011 წლის 18 იანვარს).
1976-1986 წლებში ვსწავლობდი ქ. რუსთავის № მე-17 საშუალო სკოლაში. 1986-1989 წლებში ვმუშაობდი სსგ ,,ავტომატმრეწვში” (ზეინკალად). 1989-1991 წლებში გავიარე სამხედრო სავალდებულო სამსახური. 1991 წელს ჩავირიცხე ქ. თბილისის აზიისა და აფრიკის ინსტიტუტის აღმოსავლეთის ქვეყნების ისტორიისა და საერთაშორისო ურთიერთობების ფაკულტეტზე, რომლის სრული კურსი დავასრულე წარჩინებით 1996 წელს და მომენიჭა სპეციალობა - აღმოსავლეთმცოდნე-ისტორიკოსის, საერთაშორისო ურთიერთობების სპეციალისტისა და პოლიტოლოგის. 1997-2000 წლებში ვსწავლობდი საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის აკადემიკოს გიორგი წერეთლის სახელობის აღმოსავლეთმცოდნეობის ინსტიტუტის ასპირანტურაში. 2005 წელს იმავე ინსტიტუტში დავიცავი დისერტაცია თემაზე - ,,პაპუნა ორბელიანის ,,ამბავნი ქართლისანი”, როგორც წყარო ირანის ისტორიისათვის”, რის შემდეგაც მომენიჭა ისტორიის მეცნიერებათა კანდიდატის (აკადემიური დოქტორის) სამეცნიერო ხარისხი. ორჯერ, 1996 და 2000 წლებში, გავიარე სტაჟირება ირანის ისლამურ რესპუბლიკაში (ორი თვით).
2006 წლის 1 თებერვლიდან დღემდე ვარ აკად გ. წერეთლის სახელობის აღმოსავლეთმცოდნეობის ინსტიტუტის (ინსტიტუტი ჯერ საქ. მეც აკადემიის დაქვემდებარებაში იყო, ხოლო 2010 წლის 2 აგვისტოდან შეუერთდა ილიას უნივერსიტეტს) თანამშრომელი, სადაც სხვადასხვა დროს ვმუშაობდი მეცნიერ-თანამშრომლის, ასისტენტ-მკვლევარისა და ასოცირებული მკვლევარისა პოზიციებზე . 2013 წლის სექტემბრიდან დღემდე ვმუშაობ ქ. თბილისის № 123 საჯარო სკოლის ისტორიის პედაგოგად. 2015 წლიდან დღემდე ვმუშაობ საქართველოს უნივერსიტეტში ისტორიის მოწვეული პედაგოგის პოზიციაზე. გარდა ამისა, 2010-2013 წლებში ვმუშაობდი შპს ,,თბილისის სასწავლო უნივერსიტეტის” ისტორიის მოწვეულ პედაგოგად და 2011-2012 წლებში _ შპს სასწავლო უნივერსიტეტ ,,რვალის“ ასოცირებულ პროფესორად.
ვფლოდ: მშობლიური ქართულის გარდა, რუსულ (თავისუფლად), სპარსულ (კარგად) და გერმანულ (ლექსიკონით) ენებს.